Dat veel te slimme, weerbarstige schepsel is onderweg. Straks bruist ze mijn drempel over als een grijsgroene golf zeewater op een zonnige winterdag. Zij neemt zelf haar koffie wel. Pas heeft ze iets bedacht en daar verschijnt het al, in aarde, in steen, in hout. Alleen wat echt bestaat kan gedeeld worden en daar komt de kracht vandaan. Het is een nest dat wordt gebouwd, een enorm nest, met in het midden een vijver en opzij een groentetuin. In de zomer gaan ze zwemmen en in de herfst tomaten plukken. Samen eten aan een grote tafel, sterven van het lachen, kletsen tot diep in de nacht, allemaal in dat nest. Tot de einder maanloos wordt, dan trekt de warme storm zich terug en wil de condor rusten.
