https://www.arcturus.be/interview-met-kristien-de-wolf-over-haar-boek-ava-miller-en-ik/
Om het met de woorden van Kristien te zeggen “Dit boek is er op vele manieren gekomen dankzij Eric Schneider en Arcturus. Niet alleen het feit dat ik eraan begonnen ben, maar zelfs het initiële idee. Ik citeer Eric na een sessie delenwerk: “ziezo, en als er mensen onder jullie zijn die de ambitie hebben een roman te schrijven, die kunnen direct met hun subpersoonlijkheden aan de slag”. Hij zei er niet bij: want die vechten altijd, maar dat is natuurlijk de realiteit en waarom het zo dankbaar is dit in een boek te doen. Ik had toen gewerkt met een engeltje en een duiveltje. Zegt genoeg!”
Is het altijd een droom van je geweest om een boek te schrijven?
Het was een droom, maar een die ik heel lang, heel diep in mijn onderbewuste had begraven. Ik heb als klein kind veel geschreven. Gedichten, zelfs toneelstukken die ik met mijn zussen en nichten opvoerde. Ik was wel heel gevoelig voor kritiek en na een slechte ervaring tijdens een kinderschrijfwedstrijd was het meteen voorbij. Soms begon ik op latere leeftijd aan een stuk, maar ik kon niet meer bij mijn authentieke zelf en dus leek het schrijven ook nergens naar. Het duurde tot het tweede jaar van de opleiding voor ik de droom weer durfde uit te spreken tijdens een oefening. ‘Wat wil je echt?’ Ik zei niets. ‘Dat wat je nu denkt!’ zei de programmer van dienst. ‘Schrijven. O jee!’ Het was eruit. Mijn collega’s hebben mij daar de volgende jaren van de opleiding vakkundig op vastgepind. Er was geen weg meer rond. Een andere oefening met delen gaf mij meteen het eerste onderwerp.
Wat zijn de belangrijkste thema’s in jouw boek?
Waarschijnlijk mijn eigen thema’s. In de eerste plaats gezonde grenzen. Alles binnenlaten is niet leefbaar, maar je achter een ondoordringbare muur verstoppen evenmin. Mijn personages in Ava Miller proberen deze strategieën uit tot in het extreme en komen beiden van een kale reis thuis.
Daarnaast is de vriendschap tussen de personages ook een exploratie van hoe je je ergert bij een ander aan wat je jezelf niet geeft. Of omgekeerd, hoe je delen in jezelf kan leren omarmen en je de positieve intentie ervan kan leren zien. Ava Miller kan niet naar haar waarheid leven en ergert zich aan Sieg Engel die dat wel doet. Sieg Engel kan zich niet verbinden en ergert zich aan het feit dat Ava Miller alles zou doen om graag gezien te worden. De integratie van de twee is wellicht de mooiste weg vooruit.
Tenslotte is er het leven vanuit het hart, het gaan voor een levensmissie. In de literatuur worden personages, veelal vrouwen, gestraft voor het buiten de lijntjes kleuren. Denk maar aan Anna Karenina, Nana van Emile Zola of zelfs Scarlett O’Hara in Gone with the Wind. In mijn verhaal is het net omgekeerd. Ava Miller wordt gestraft voor het ja-knikken en het niet volgen van haar roeping. Maar ik laat wel een opening. Elk moment is een goed moment om de knop om te draaien en het hart te laten spreken, vrijheid te nemen en daarvoor de mogelijke afkeuring te aanvaarden.
Heb je tips voor mensen die grenzen willen stellen, willen omgaan met beperkende overtuigingen en communiceren met delen uit onszelf?
Het is geen kwestie van tips, maar van grondig zelfinzicht, inzicht in hoe de wereld echt werkt en gestaag blijven groeien, ook en vooral als het pijn doet. Dingen proberen, zien wat er werkt. Het vraagt tijd en toewijding. Ik raad aan het niet alleen te doen, maar minstens een goede coach te nemen. Nog beter is het om samen te groeien met anderen. Dit geeft veiligheid en steun op de moeilijke momenten, maar ook een helder klankbord. Ik heb dat echt mogen ervaren tijdens mijn opleiding hier. Ook het geven van steun helpt je vooruit.
Wat vond je het moeilijkste aan jouw schrijfproces?
Het schrijven gaat bij mij van zelf. Nu toch. Nu ik terug toegang heb tot mijn emoties en ik me vrij genoeg voel om me minder aan te trekken van wat anderen denken. Uitgenomen dan van de redacteur, naar wie je wel te luisteren hebt natuurlijk, zeker als je zelf niet de grootste taaltechnische expert bent. Het moeilijkste is nog steeds het wachten. Je moet veel geduld hebben. Maanden wachten terwijl je manuscript ergens op het bureau van een uitgever stof ligt te vergaren. Afgewezen worden zonder feedback. Jezelf bijeenrapen. Verder werken. Geloven dat het er toch van gaat komen. Het is een gevecht tegen de tijd, maar dan in omgekeerde zin. Soms wilde ik dat het een ratrace was, daar kan ik beter mee om dan met traagheid.
Hoe hebben jouw opleidingen bij Arcturus en Eric Schneider hierbij geholpen?
Ik weet niet of geduld echt iets is wat ik heb geleerd. Maar het universum heeft nu eenmaal tijd en het is niet wat je voortbrengt, maar wie je wordt als mens tijdens het proces volgens mij. Dat hou ik mezelf voor. Volhouden heb ik dan weer wel geleerd. Authentieker zijn zeker ook. Wat houdt je tegen, is misschien de meest waardevolle vraag die ik heb leren stellen. Meestal zijn het dingen die je denkt over jezelf of over de wereld. Dingen die aangeleerd zijn, die je altijd hebt geloofd, maar die niet noodzakelijk waar zijn. Als je beperkende overtuigingen laat varen, schiet je plots als een raket vooruit.
Van Eric Schneider als persoon heb ik geleerd om te kijken, zonder apriori. Uit te zoeken hoe het allemaal werkt, dat er hoop is ook en een plek voor iedereen die durft vanuit zijn hart te leven. Eric deed het voor, elke dag opnieuw. Hij zei dikwijls dingen die ik onbegrijpelijk vond, ongehoord, tegendraads, subversief zelfs. En dat allemaal zo kalm en vriendelijk, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Dat vond ik zo intrigerend. Ik probeer dat ook te doen en als het me lukt voel ik me daar vrij en sterk door, en liefdevol vooral.
Eén van de thema’s in jouw boek is “leven vanuit je hart”, hoe vul jij dit in jouw dagdagelijkse leven in?
Ik schrijf mijn waarheid, en excuseer me niet, maar misschien voel ik het nog het meest als ik coach, omdat ik dan het sterkst onbevooroordeeld ben. Dat is zo’n geluk om elke dag te beleven. Mijn humor is helemaal ter beschikking dan. Als de humor er is, weet ik dat ik vanuit mijn hart aan het leven ben. Er wordt vreemd genoeg heel wat afgelachen in mijn praktijk. Soms tussen de tranen door.
Tot slot: wat heeft het schrijven van dit boek jou gebracht? Wat doe je nu anders, dan voordien, en wat voor jou een demonstratie is van leven vanuit het Hart?
Ik link leven vanuit het hart vooral met de kwaliteit van moed en onverschrokkenheid. Dit boek is een bekroning van het durven spreken. Van vertrouwen hebben, van kwetsbaarheid ook. Ik kan met harde kritiek om nu, zonder dat mijn persoonlijkheid aan het wankelen slaat. Dat is al heel wat. Mocht ik ook nog op een podium helemaal mezelf durven zijn in de toekomst, dan zou ik dat nog beter vinden. Dat is de volgende stap voor mij. Gelukkig is er altijd nog nieuw werk te verrichten. Gelukkig.