My Toyota is Fantastic
Weet je nog die stickers die vroeger op de achterruit van vele Toyota’s kleefden? My Toyota is fantastic. Je moest het telkens weer slikken, je las het, willen of niet. Waarom die Toyota zo fantastisch was? Ik zag het niet. Ik begreep niets van deze vreemde liefdeverklaringen, maar dat was voor ik er zelf een had...
Toen ik terugkwam na een week en weer in mijn auto stapte, ronkte en snoof hij net zo heerlijk als verwacht, maar toch leek hij mij anders. Toen herinnerde ik me dat ik hem net voor mijn vertrek gepoetst had om met een vriendin naar Den Haag te rijden. Het was dan ongeveer twee jaar geleden dat hij vanbinnen een stofzuiger had gezien. Dat weet ik zo precies door de grijsgroene olijfblaadjes die overal tussenuit bleven komen, het gele zand dat aan de matten kleefde en niet meer los wilde laten, de data op de vergeelde parkeerbonnetjes die ik onder de voorruit vandaan plukte en de oogst die ik binnenhaalde aan wikkels van snoepjes die mijn kinderen al lang niet meer eten.
De Taliban noemen mijn vrienden hem, een beest van een auto, een rijdende zolder, een voorgeborchte van het containerpark, een roestige pracht, een trouwe vriend sinds vele jaren, die mij naar Spanje bracht, tonnen werfzand en olijven torste, mij opving als ik meer dood dan levend uit Londen terugkwam om mij instant tot rust te brengen, en die nu na al die jaren trouwe dienst Antwerpen niet meer binnen mag. Voor ons geen probleem, wij missen Antwerpen voorlopig niet. Geen haar op mijn hoofd dat eraan denkt hem weg te doen, het dappere oudje over te leveren aan de export of erger nog de wrakpers. Ik zal mijn carbon footprint wel op een andere manier naar beneden schroeven.
Heeft mijn auto een ziel? Zo voelt het wel.
Een wijnrode Mustang
Voor wie streepjes zit te trekken per politiek incorrecte bewering die ik hier maak, hier komt er nog eentje. Ik vind het wel belangrijk hoe een auto eruit ziet. Ik vind het zelfs belangrijk hoe alles eruit ziet. Wanneer ik dit durf uit te spreken, komt het me meestal op heel wat weerstand te staan. Je hoort een auto onbelangrijk te vinden, het is een dood voorwerp, als het maar rijdt. Anders ben je materialistisch of heb je een probleem met je ego en dat is even erg als...wel niets is even erg.
Toch zou ik het persoonlijk enorm appreciëren, mocht er door de almachtige consument naast aan ergonomie en zuinigheid ook nog een heel klein beetje aandacht worden besteed aan het element schoonheid. Er zijn zoveel auto’s, meer dan huizen, meer dan mensen. We zitten elke dag naar al die auto's te kijken, urenlang soms, vooral op weg naar Antwerpen. Waarom mag het niet mooi zijn? Waarom kiezen we zwart en grijs in plaats van muntgroen, hemelsblauw of houtroze? Waarom lomp als elegant ook een mogelijkheid is. Hebben we het opgegeven met de wereld? Doet een lelijke duvel meer of minder er niet meer toe in ons universum?
Mijn auto is ook grijs, hij is zo geboren en zo door mij geadopteerd. Maar mocht hij ooit moeten gaan, komt er iets fris voor in de plaats, iets waar de mensen vrolijk van worden. Een positieve bijdrage aan de omgeving die ook, maar niet alleen uit te drukken valt in fijn stof. Dan koop ik iets moois.
Voorlopig steek ik alleen maar bedankbriefjes tussen de voorruit van de auto's der dapperen die er nu al een punt van maken voor schoonheid te kiezen. Zoals bij die wijnrode Ford Mustang met open dak die ik aan de zee zag staan: bedankt aan wie hem kocht, om niet te kiezen voor grijs en praktisch, maar voor iets waar liefde, goesting en levenslust vanaf straalt. Ik denk de laatste tijd wel vaker dat dit heel belangrijk gaat blijken voor het welzijn van onze wereld, want in alles kan ziel en liefde zitten. Daar gaat het om en dat kan je alleen maar voelen.
Kristien De Wolf
Kom op 21 November naar de boekvoorstelling van Rotgeluk, Le Bal Infernal Gent, 19:30 stipt.
Schrijf in via Facebook: klik hier!
