Over “Een uitzonderlijke vrouw” van Christophe Vekeman.
Op het kortverhalenfestival “KORT”, een initiatief van boekhandel Limerick (Gent), ontmoette ik de schrijver Christophe Vekeman. Hij presenteerde de avond, en wel op virtuoze wijze. We moesten echt hardop lachen, mijn vriendin J. en ik, met tranen en al. Ik kende Vekemans naam, zijn taal en gezicht, bekroond met opzienbarend kapsel, kwamen me bekend voor, maar ik had nog niets van hem gelezen. Dat had ik bij aanvang van het festival niet als een groot probleem gezien, tot iedereen rondom me een fan van het eerste uur bleek te zijn. Dat jijzelf een complete Vekeman-leek bent hou je vanaf dan zo goed mogelijk verborgen, je vraagt je af hoe het in godsnaam mogelijk is, hoopt dat een intelligente vraag je te binnen zal schieten om dit te maskeren (nee, niet: ‘kan het zijn dat je ook uit het Waasland komt?’) en uiteindelijk red je je door te zwijgen als vermoord.
Ik luisterde naar de geanimeerde conversatie tussen alle anderen, mezelf beklagend omwille van tien jaar niets anders lezen dan non-fictie. Al die schone tijd had ik gedacht dat dit nodig was om mijn persoonlijke groei te stimuleren, terwijl iedereen toch weet dat een roman lezen veel beter werkt. (Lees hierover de bespreking van Standvastig va Svend Brinkman > Gedaan met Groeien (1) en (2). In elk geval, zo kwam ik al luisterend te weten dat op 30 maart Vekemans nieuwste werk uitkomt.
‘Je moet wel eerst een ander boek lezen van Christophe,’ zei Gert van Limerick - Gert is een buitengewoon gedreven boekhandelaar - ‘want dit nieuwe boek is Vekeman voor gevorderden.’
Zo kwam het dat ik Een Uitzonderlijke vrouw bestelde en meenam naar Orval twee weken geleden. In mijn veel te smalle bedje, met in het midden de nazinderende afdruk van een zware voorganger, begon ik eraan. Ik had het nogal fris onder mijn sober, een beetje vunzig solemiootje uit de jaren '50, maar gelukkig werd ik daarvan gescheiden door een stokstijf gesteven wit laken. Met een fleece aan en bij schaars peertjeslicht kwam Gwen, het hoofdpersonage tot leven. Als dat maar goed afloopt, dacht ik al na tien bladzijden. Zo moet dat bij een goed boek.
Af en toe stond ik op, klefferde met opgekrulde tenen over de ijskoude vloer en keek uit het glas-in-lood-raampje de donkere nacht in. Er is geen lichtvervuiling in Orval. De dertig meter hoge madonna modernista die de kerk bewaakt, keek streng maar geduldig uit over het enorme binnenplein, de vijver en de wandelpaden. Links blonken de ruïnes van de oude abdij in de regen. Het was hermetisch stil, op milde dakdrop na. Niemand waagde zich buiten, de klokken zwegen.
Na enkele minuten, soms meer, keerde ik weer naar mijn bed terug om opnieuw af te dalen in Gwen, haar te zien lopen waar ik had gelopen, haar te zien zitten waar ik had gezeten, in het Kraaienest onder andere. Mensen horen een boek op zichzelf te betrekken, maar nu was het bijna griezelig hoe dicht dit personage als een soort schaduw aan me begon te plakken of ik aan haar.
Ik voelde haar aanvankelijke onschuld, haar zoeken en vervolgens haar afglijden. Voor het eerst in jaren dacht ik terug aan de mensen die verdwenen zijn, die we gelost hebben na Gent, van wie we niet weten hoe het ermee gaat of die al gestorven zijn. Ik hoopte dat ik nooit een Vanessa of een Jana ben geweest voor anderen en besefte wat een geluk het is dat ik niet in Lochristi ben geëindigd. Neem maar van mij aan dat Zele toch nog wat anders is en ons huis is geen open bebouwing trouwens. Ik was blij met elk verschil tussen Gwen en mijzelf, maar er zijn er misschien minder dan ik zou willen. Die Gwen zou ook deugd gehad hebben van enkele dagen in Orval, leek mij op den duur. Ze was op zijn minst 'onrustig' te noemen, om niet te zeggen heel erg gestoord en sterk en droevig en hilarisch. Alles tegelijk. En zo is dit boek ook.
Ik heb er van genoten, een soort wrang genot weliswaar, maar ga het zeker lezen. Als je trouwens een beetje beslagen wil verschijnen op 30 maart op Vekemans boekpresentatie en klaar wil zijn om een 'Vekeman voor gevorderen' aan te kunnen, dan heb je weinig keus en ga je vandaag nog om deze prachtige roman. Bij Limerick uiteraard.
Lees ook: Dankzij, in en met Orval.
Lees ook: Gedaan met groeien (1) en (2)
Alle info: www.kristiendewolf.com