Over oude dromen en nieuwe kansen, hotel Romantiek, Interrail en liefdevolle journalisten.
Overjaarse debutanten
Onlangs was ik in Den Haag. Ik woonde de voorstelling bij van het tijdschrift waarin een kortverhaal van mij zou verschijnen. Hier schrijf ik het nogal koeltjes neer, merk ik. Toen ik het nieuws kreeg ben ik nochtans - zo is mij gerapporteerd door mijn kinderen - volledig uit mijn dak gegaan van blijdschap. ‘Je bent twee keer op mijn kamer geweest om hetzelfde te zeggen,’ zei mijn zoon een tikje ongerust. Samen met mijn man toog ik dus naar Den Haag. Ik wist niet wat ik moest verwachten van de 'literaire wereld' en ik balanceerde tussen blij dat mijn man er was, en schuldig omdat ik hem dit aandeed.
Toen werd het tijd om de uitgever te ontmoeten. Het bleek de grote man op leeftijd, met de enorme witte kerstsnor en het baseballpetje te zijn, die bij de ingang tijdschriften stond te slijten. Hij lachte vriendelijk naar mij en gaf me een stevige hand. Ik bedankte hem deemoedig voor het opnemen van mijn stuk en verontschuldigde mij voor het feit dat ik als zevenenveertigjarige zowat de oudste debutant ooit moest zijn. Hij lachte zijn grote, typisch Nederlandse tanden bloot en zweeg enkele seconden. Ik zag zijn grijze ogen blinken van pret. Toen vertelde hij mij een verhaal.
Op een keer ontving hij een manuscript van een onbekende schrijver uit de Caraïben. De man was eenenzeventig en had voor het eerst een boek geschreven. Nog veertien andere boeken schreef hij daarna, tot hij op vierentachtigjarige leeftijd de geest gaf. ‘En dat vind ik nou een hoopgevende gedachte,‘ zei de uitgever met een grote glimlach op zijn gezicht. Ja, dat vond ik ook.
Hotel Romantiek
Sindsdien begon ik meer dingen door die ‘het is nooit te laat bril’ te bekijken. Het is een hele leuke bril. Het is niet te laat voor de vrouw van vijfendertig om architectuur te gaan studeren. Voor de ouderen in Hotel Romantiek is het precies het goede moment om te daten, computerspelletjes te spelen of met doodsverachting op een step een berg af te racen. Met veertig aan de Marathon des Sables beginnen kan nog. Wel eerst even naar de dokter en stevige gympen aanschaffen. Met vijftig met Interrail, alleen en zonder plan een paar maand in Europa rondtrekken, en waarom niet? Overal zag ik mensen ervoor kiezen om die droom, of een versie ervan, toch nog waar te maken. Of het zou lukken, leek er in vele gevallen minder toe te doen. Het te durven en er mee bezig te zijn, was veelal een bron van geluk op zichzelf. Misschien omdat een droom najagen, je doet voelen dat je leeft. Denk je nu aan je eigen droom? Hou hem dan maar even vast.
Liefde
Maar de ‘het is niet te laat’ gedachte is misschien nog veel krachtiger dan dat. Deze ochtend las ik een redactiestuk van Bert Bultinck in Knack. Het ging over de mogelijkheid om een brug te slaan naar de teleurgestelde migrantenjongeren in Brussel, jongeren vol ambitie nochtans, die iets van hun leven willen maken. Was het geen verloren kans dat we hen geen hart onder de riem gestoken hadden, ten tijde van de aanslagen? Toch schreef Bultinck een boodschap van hoop. Hij was in de stellige overtuiging dat het niet te laat is voor een brug. Het artikel verder in het tijdschrift waarin de jongeren zelf aan het woord kwamen, gaf hem grotendeels gelijk. Ik vond het een topstuk.
De titel van de bijdrage was trouwens ‘Liefde’. Liefde? In Knack? Het moet wel waar zijn, dat het nooit, never, voor niets ooit te laat is. Niet voor bewustzijnsverruiming bij journalisten, niet voor vrede en zeker niet voor liefde. En dat vind ik een hoopgevende gedachte.
Waar denk jij dat de nieuwe wereld begint? Misschien gewoon bij ieder van ons, wanneer we de beste versie van onszelf worden en dit ook aan andere mensen gunnen. Het is tijd om op te staan, zingt Ismo, de liefde begint op te gaan. Niemand doet het voor jou. Niemand doet het voor mij. Sta op! Maak je ma blij. Nananana...
Kristien De Wolf
Personal Business Coaching & Life Counseling
Reageren? kristien.dewolf@mypersonalcoach.be