Iemand in jouw team vertoont agressieve communicatie, of erger tekenen van drankgebruik of lijfgeur. De limiet van wat werkbaar is sluipt dichter en je weet: het is nu aan jou. O, nee, denk je misschien. Alles liever dan dat. Is er niemand anders om dit te doen? Ik kan misschien beter HR bellen. Of is het eerder: ach, zo erg is het eigenlijk niet, misschien gaat het vanzelf over, de persoon werkt toch redelijk goed, verdraagzaamheid is een mooie deugd, die persoon gaat zo gekwetst zijn, ik wil niemand pijn doen, enz... Gemakkelijk is het niet om een pijnlijke boodschap aan een medewerker te brengen, zeker niet als die raakt aan zijn of haar identiteit. Toch wordt iedere chef hier ooit
Je kunt deze dagen geen artikel schrijven en doodleuk rondom de trieste feiten heen fietsen die voorvielen in Parijs. Jazeker, ook in Libanon, én in Syrië, Irak, Afghanistan, Afrika, Amerika en overal elders, zowel met mensen als dieren, als de natuur. Ik weet het en ik kom er zeker op terug. In elk geval, je kunt het nu niet zoals altijd maar weer eens hebben over onze eigen stress, ontwikkeling, enzovoorts. Of toch? Heeft het een misschien toch meer met het andere te maken dan op het eerste gezicht gedacht? Nul empathie of massapsychose Los van mijn buikgevoel dat de tijden nog maar eens drastisch aan het veranderen zijn en er alweer een einde komt aan ‘the world as we know it’, stel ik me
