Ik wil graag een paar bijzondere mensen bedanken. Ava Miller is voor mij wel wat meer dan een boek. Het is een eindpunt van een tienjarige bevalling, vervelling, hoe je het ook wil noemen. En ik heb het hoegenaamd niet alleen geklaard.
Zodus:
Kopje in de eerste plaats, het veilige veld waarin spartelen toegelaten is. Dank u voor alles en… sorry voor alles. Vooral voor die keer toen ik net een lijst zat te verwerken van extra foutjes in het manuscript, het is te zeggen in de drukproef, opgediept door Piet De Meulemeester, onze vriend. Piet is geen gewone foutenspeurneus, maar hoe zal ik zeggen, meer als een NSA-spionagedrone die boven teksten cirkelt tot het laatste ongelukkige lettertje daar er niet hoort te staan is opgeveegd, vervangen, of anderszins de laan uitgestuurd. Ik ben Piet dan ook eeuwige dank verschuldigd. Maar die keer dus liefje, dat ik daar zat, bezig mijn klavier te mishandelen en jij mij voorzichtig vroeg om je haar te knippen. Al voor de derde keer die week, zonder gehoor tot dan toe. En ik vanachter de computer werktuigelijk ‘ja’ zei. Waarop ik met een ietwat wazige blik, met de tondeuse in de hand, op je argeloze hoofd afstevende en eraan begon, zonder evenwel het negen millimeterkapje op het toestel aan te brengen en ik verschrikt de vreemde gladde strook op je schedel zag ontstaan. Ava Miller maakt vele slachtoffers, maar ik vond het toch erg dat jij er ook op een fysiek tastbare manier aan moest geloven. Dank je wel voor je eeuwige geduld, kalmte, overlevingskunst en vergevingsgezindheid. En ook nog sorry dat iedereen naar je hoofd kijkt nu, om te zien of die rare streep al weg is.
Ik dank Franc, mijn gewaardeerde uitgever om zijn steun en om die keer toen hij mij hartelijk uitlachte omdat ik mezelf te oud vond om te debuteren, want er was tenslotte toch die andere bejaarde die tussen zijn 74 en zijn 85 nog 14 boeken schreef. Ik dank ook Peter, hoofdredacteur, die me er net op tijd van weerhield, mijn manuscript ritueel te verbranden in de tuin.
Kees Ruys, hoe kan ik jou genoeg bedanken? Ik zou het niet weten. Ik weet niet wat het meeste belang had. Je geloof in mij, of de niet afhoudende feedback. Gaat het altijd zo? Ik moet jouw minst rendabele patiënt zijn, maar wel je meest dankbare. Ik hou alles bij me, en ik zal je investering laten renderen in de toekomst, dat beloof ik. Dank je wel.
Els Kort, de vormgeefster die elk boek dat ze vormgeeft, leest, van A tot Z. Om te voelen wat het nodig heeft. Het resultaat mag er zijn. Ik ben er ongelooflijk blij mee. Ook jij hebt mij behoed voor die vreemde eenzaamheid die je kan besluipen in het niemandsland of niemandstijd tussen aflevering van het manuscript en D-Day. Dank je wel!
Mijn vriendin Joke, om alle gesprekken, het tegenwringen, het schudden met je hoofd, om je afkeer van labels, wat het praten soms een beetje bemoeilijkt, je sprankelende intellect, je kunstzinnigheid en het plezier tot tranen toe, dat ik met jou nog altijd heb, al dertig jaar lang.
Mijn vriendin Ann met wie ik intervisie houd en lekker ga eten aan de Donk, winter en zomer, jij bent de onvoorwaardelijke believer dat ik het kan. Je lacht eens fijntjes als ik met mijn twijfels kom aanzetten en dat is meestal genoeg.
Papa omdat je nooit een das hebt willen aandoen, geen pleaser bent, maar een avonturier en vrijdenker, die fier was op ons, wat we ook deden en ook omdat we de aanhangwagen altijd mogen gebruiken, terwijl je nooit kan weten of die heel weer terugkomt (zelden dus).
Mama, om je tomeloze interesse in ons, je vier kinderen, waarvan ik er ook eentje ben. Om de krantenknipsels en links die je bijhoudt, de vragen die je stelt, de saliethee, de boeken, maar vooral om telkens weer die interesse. Zonder jou had ik Maria Rosseels nooit leren kennen en was dit boek er niet geweest.
Mijn vrienden die me af en toe eens rust gunnen van al dat geschrijf, door simpelweg de wereld te verbeteren, naar de opera te gaan, te zeveren tot de tranen ons over de wangen stromen, of samen in kastelen van notoire bouwers van zwemkommen Dowton Abbey te spelen, met ons olijven te plukken in de zon, of in storm en regenweer pizza-ovens te bouwen, het maakt niet uit, als we maar samen zijn en het wijnrek goed vol zit.
Mijn nichtjes, zussen en mijn broer, ach, wat een toppers, ik kan me geen betere wensen, dat is liefde. Dankbaarheid is een heerlijke hobby, echt. En mensen, als ik eens iets terug kan doen?
O, ik kan iets terugdoen. En wel meteen. Graag wil ik aan Peter vragen een woordje te zeggen over zijn nieuwe boek. Ik geloof dat dit echt iets is voor velen onder u. Peter?