Hoe zou het zijn als de elektriciteit uitvalt in januari? Want het gaat ervan komen zeiden onze vrienden zaterdag tijdens een gezellig etentje in een roze kamer met haardvuur. We probeerden de wereld te verbeteren door erover te spreken. Door er een glas op te drinken. En dat lukte aardig. We verbeterden heel wat zaken, waaronder het milieu, de sociale gelijkheid en de mensenrechten, en stelden een pakketje nieuwe ethische regels op voor het aanzienlijk veraangenamen van de Belgische politieke interacties. Alleen met de vergrijzing wisten we voorlopig geen blijf. Door al dat werk en vooral omdat januari nog ver weg leek, gingen we niet al te diep in op de nakende energiepanne. Als je net gegeten hebt, kan je je niet voorstellen dat je ooit weer honger zal hebben. Als je warm hebt, lijkt kou een onmogelijkheid. Dat zien we dan wel, zei mijn man. Er kwamen geen tegenwerpingen. Maandag liep er water uit de gasketel. Hij blijft stuk tot woensdag, zei de man van Vaillant. Er moest een cruciaal onderdeel besteld worden. Ik knikte, licht ongerust, maar vooral dankbaar dat hij tout court beloofde terug te zullen komen. Het is nu dinsdag. Deze ochtend stond ik vroeger op om de houtkachel aan te steken. Op mijn knieën gezeten schepte ik de koude assen weg en maakte het rooster vrij. Ik ging de tuin in om vers, droog hout. Net Downton Abbey. Vuur maken, koffie zetten, ontbijt verzorgen. Ik hou van series en films die huishoudelijk werk in beeld brengen, zoals Roma laatst, of The Housemaids Tale. Na mijn ontbijt ging ik hier en daar een beetje stofzuigen. De kinderen kropen onder een dekentje in de zetel en keken naar de Kampioenen op Youtube. In januari zal de televisie niet werken. Ik zal moeten vegen in plaats van te stofzuigen. Dat zien we dan wel, dacht ik. Na het werk ging ik naar boven om me aan te kleden. Het was ijskoud in de badkamer. Het smeltwater waarmee ik mijn mond spoelde, stuurde een pijnscheut door mijn tandvlees. Ik sleepte een elektrisch vuurtje van de zolder naar beneden. Het bleef koud in de living. De ruimte heeft geen muren, geen duren. We krijgen er dikwijls complimenten over. Modern en groot, die woonkamer van jullie. Totaal onverwacht om dergelijke ruimte aan te treffen achter jullie oude gevel met afschilferend verfwerk, wil er wel eens iemand uitweiden. Op dit ogenblik lijkt onze bejubelde leefkamer echter alleen maar een belachelijke, onverwarmbare open vlakte. In januari zullen we ook het elektrische vuurtje niet meer kunnen gebruiken. En de ketel evenmin, ook al werkt hij op gas. De ijskast zal uitvallen. We zullen gaan slapen bij zonsondergang, verkleumd en met een knorrende maag. Wat een geluk dat we wel een mechanische kurkentrekker hebben, alsook kaarsjes in alle kleuren en maten, evenals een Petzel in de kampeerkoffer en verder een dubbel dik donsdeken en een berg van zestig ongelezen boeken naast ons bed. Als ik helemaal eerlijk ben, wilde ik dat het al zover was. Alles zal vertragen, stokken als een stoomtrein waarin de laatste kolen verteerd zijn. De telefoon zal zwijgen, het internet verstommen. Overdag zal ik de plechtige trage vulpen ter hand nemen, net als Erwin Mortier doet, ook zonder panne, en me hoopvol herinneren welk schoons daar bij hem doorgaans van gekomen is. Facebook zal een spookdorp zijn met berichten die stilaan ouder worden, eerst dagen, dan weken, tenslotte maanden oud. Politici zullen alleen nog tegen hun eigen schimmige spiegelbeeld raaskallen, in hun eigen donkere badkamer. Alles zal schorten en haperen tot de laatste postmoderne prikkel zich zal hebben opgerold in de stilte van een vredige winterslaap. Mensen zullen bij kaarslicht of pillamp een prachtig traag boek lezen en zich minuten later reeds tegen elkaar aan vlijen om te genieten van de warmte van dat geliefde lichaam naast hen. Zo zal het vanaf januari op wonderbaarlijke wijze met alles beter gaan, en niet in het minst met de vergrijzing, zal de liefde stromen, zal het heerlijk zijn en gezond en gezellig. Zo wens ik het voor u en voor ons allemaal.
Alle goeds, voor 2019!