Heen. Onderweg vertelde Stephan Van Fleteren op de radio over surfers en hun liefde voor de zee. Ze spreken met de zee, lezen de golven, kun je dat geloven? Drie weken aan een stuk had hij naar hen staan kijken. Van de rest van Australië had hij niets gezien. Altijd op hetzelfde stukje strand, onder dezelfde boom, alleen maar kijken. Hij vertelde tot ik het voor mij zag, tot ik mij mee bewogen voelde. Er werd iemand begraven, iemand bleef alleen achter, mijn oude vrienden waren er. We zaten rond de tafel, met acht of zo. We lachten ondanks alles. Terug. Wear Sunscreen haalde het van Perfect Skin. Dance. Ik zat bovenop de tijd en dacht aan mijn eigen moeder. Verder, altijd rechtdoor. Frank Vanderlinden bezingt tegenwoordig zijn vrouw die wegliep, zijn verloren grote liefde. Het was naargeestig hem zo droevig te horen. Sinds Sheryl Crow geloof ik alles wat hij zingt, maar de gedachte ging door mijn hoofd, dat hij eventueel beter van haar af is, die vrouw waarover het lied gaat. Ik vond haar in HUMO helemaal niet vriendelijk tegen hem. Zal het elders beter zijn? Ik reed, onderging het, miste de afrit niet. Ik voelde mijn hart, letterlijk. Er kleefde nog iets van ginds aan mij. De zon scheen, maar het licht was hard en koud. Mijn bril moest op. Thuis vond ik een leuke mail. En nu. Ik sta voor het keukenraam en zie het laatste zilveren licht door de paarse bomen op het water schijnen, hel, droevig en toch schoon.
Kristien De Wolf
www.kristiendewolf.com (auteurswebsite)
