Een goede reden om naar Mechelen te gaan
Ik ga niet veel op weg 's avonds en zeker niet naar Mechelen, misschien enkel maar omdat er geen rechte baan naartoe loopt, want ik weet ook wel dat de stad vele troeven heeft en niet voor niets verkozen werd tot Stad van de Toekomst. Als ik 's avonds buiten ga is het ondanks dergelijke interessante beloften meestal schoorvoetend en ik ben ertoe in staat niet te gaan als het te nat of te koud is, maar deze keer was het anders. Ik was erg gemotiveerd en rekende erop dat het de moeite waard zou zijn, maar wat ik verwachtte wist ik niet precies. Eén zin, uitgesproken in een televisieprogramma was er de oorzaak van dat ik mij zo laat nog in mijn truck gehesen had en die zin schoot mij weer door het hoofd: 'Het is niet jouw maatschappij, Jean-Marie (klik voor fragment),' had de man gezegd. Het had me geraakt, misschien door de eenvoud of anders door de oprechtheid, de moed en de hoop die ik erin dacht te voelen. Naar de man van deze zin ging ik vanavond luisteren. Ik wist dat hij een danser was en een schrijver - hoe kan je al beiden tegelijk zijn als je nog maar achtentwintig jaar oud bent? - maar ik had niets van hem gelezen en ik had hem ook nog niet zien dansen. Dus het moest wel door die zin komen dat ik zo nieuwsgierig was.
Blijven zwemmen
Mijn motivatie werd echter onmiddellijk zwaar op de proef gesteld. Tergend traag vorderde ik. Hoe meer afstand ik aflegde hoe later het aankomstuur werd dat mijn GPS voorspelde. Volgens mij stond dit haaks op de natuurkundige logica, maar de radio bevestigde dat het toch juist was.
Keek ik uit het raam dan moest ik vaststellen dat het de hele tijd leek alsof ik door verschillende wijken van een en dezelfde grote stad voortbewoog. Vlaanderen City, volledig volgestouwd met stenen en beton tot een grote verstopte bebouwde kom.
Om de gezellige sfeer compleet te maken wilde het de hele tijd gaan onweren, maar lukte het daar net niet in. De lucht hing heel laag en werd zwarter in de onbekende verte waarheen ik me begaf en ik had de neiging mijn hoofd wat in te trekken. Even dacht ik, wat doe ik hier?, maar ik wist heel goed wat ik hier deed. Blijven zwemmen Marlin, hield ik mezelf voor. Ik reed rustig verder en mijn gedachten stroomden zoals altijd van hier naar daar. Toen kwam mijn doel in zicht. Het lag tot mijn blijdschap toch midden in de natuur, de lucht trok zichzelf uit de laagte omhoog en ik klaarde zelf ook een beetje op.
De lezing die geen lezing was
Ik ontdekte mijn gezelschap tussen de toestromende gasten en we zochten een plaatsje uit in het oervlaamse café waar de lezing doorging. Toen alle haringen eindelijk in de ton pasten, kwam Ish Ait Hamou op en zag ik de jonge man van op tv, nu opgetuigd met een geamuseerde oogopslag. Hij bekeek ons grondig en zonder haast en begon toen met ons, het publiek, in geuren en kleuren te bedanken voor onze aanwezigheid. Hij wist zeker dat hij weer veel van ons zou leren en was dankbaar dat wij onze tijd aan hem wilden besteden om hem dat pleziertje te gunnen. Daarmee zette hij al meteen de wereld op zijn kop en ik moest het even verwerken. Toen vertelde hij een half uurtje wat losse dingetjes over zichzelf als schrijver (oa dat hij nooit boeken las) en vroeg daarna prompt om vragen te mogen ontvangen. 'Die maakt zich er wel gemakkelijk vanaf,' mekkerden de Waldorf en Stadler die zich in mijn achterhoofd ophouden, maar ik legde hen vriendelijk maar kordaat het zwijgen op. Al gauw werd het me duidelijk waar de spreker op aan stuurde. Van zodra de vragen kwamen gebeurde er iets met hem. Hij schakelde over op improvisatie en intuïtie en gaf zich volledig over aan het moment. De humor, anekdotes en inzichten stroomden als vanzelf uit zijn mond, bescheiden, maar zonder de minste reserve en gebaseerd op niets anders dan zijn eigen achtentwintig jaar levenservaring, alles zonnig en overgoten met de een of andere ondefinieerbare naturel. Ik luisterende met stijgende verbazing naar de eenvoudige, eerlijke en grappige antwoorden.
'U bent zo rustig,' vroeg een jonge vrouw met blond haar, 'hoe bent u zo geworden? Welk trauma heeft u gevormd, hebt u therapie gehad?' Dat had Ish niet. Hij wou het wel beweren als dit de drempel naar therapie zou verlagen voor anderen, want hij was daar wel voor, zei hij, maar verder kon hij haar interessante hypothese niet bevestigen, echt, sorry daarvoor. Wat hem wel deed evolueren en wat hem ook hielp om dingen te aanvaarden, was het zich steeds maar afvragen waarom iets was zoals het was, waarom mensen deden wat ze deden, waarom, waarom, waarom. Hoe meer hij begreep, hoe rustiger hij kon zijn. ‘Moet u diep in uw emotie gaan om te kunnen schrijven,' vroeg een andere dame, maar Ish beweerde stellig van niet. Het was nadenken dat hem ertoe bracht, niet voelen. Hij zei het met een big smile en leek niet te beseffen hoe cultureel incorrect dat heerlijke antwoord precies was. ‘Nog eens over die rust,’ kon een andere dame niet laten de olifant in de kamer nog eens te porren, ‘hoe is het mogelijk voor u om erge dingen te zien en te horen en toch zo waardig te blijven? Ik zou al lang uit mijn vel gesprongen zijn en iets lelijks hebben gezegd.’ Maar Ish springt niet uit zijn vel en zegt geen lelijke dingen. Hij gelooft dat er naar een rustig mens beter geluisterd wordt en ook dat niet hij de factuur hoeft te sturen voor het gedrag van anderen, daar wordt wel voor gezorgd. Weer die vriendelijke glimlach. Hij verkoos bezig te zijn met dingen die er voor hem toe deden. Hij wilde met de kansen bezig zijn die op zijn pad verschenen, met wat hij te bij te dragen had, met eindeloos oefenen om goed in iets te worden. Hij was er zich heel goed van bewust dat dit leven op een keer ophoudt en vroeg zich luidop af of het zou kunnen dat sommige mensen daar misschien nog niet van op de hoogte waren?
Een minder bekend recept En zo pakte Ish Ait Hamou ons in, door tegelijk rationeel en hartelijk, doelgericht en gelovig te zijn, mededogend en humoristisch, intuïtief en nadenkend. Allemaal combinaties waarvan we doorgaans denken dat het ofwel het een ofwel het ander is, dat je met te veel van het een en te weinig van het andere geboren wordt en dat daar niets aan te doen is, maar die ik toch allemaal samen gemanifesteerd zag in deze vriendelijke, jonge mens. Hij had er zelfs geen trauma's, coaching of therapie voor nodig gehad, geen boeken en geen hevige emoties, maar wel diep nadenken en kritische vragen stellen, geloof in iets hogers en een doorgedreven fysieke training. Het was niet het recept dat ik gewoon was en het bleef me bezig houden.
Be like water, action meditation, the warrior within
Deze week overleed Mohammed Ali (fragment) en ik merkte dat zijn dood hevige emoties opriep in alle media. Als dat gebeurt wil ik er meer over weten. Er zijn ook aangelegenheden waarbij de massa-intuïtie feilloos werkt. Bijna gelijktijdig kreeg ik toevallig een filmpje over Bruce Lee (fragment, dit moet je zien) te zien. Ik bekeek nog meer filmpjes en las de biografieën van Mohammed Ali en Bruce Lee op Wikipedia en begon plots interessante overeenkomsten te zien. Ook deze twee sportlegendes zochten een verband met het grotere geheel, waren op de een of andere manier spiritueel, maar tegelijk vroegen ze de hele tijd af 'waarom?' en schuwden de scherpe rationele analyse niet. Ook voor hen leek het trainen en het tot in de finesse beheersen van het lichaam wel de essentie van wat hen had doen ontwikkelen en de manier bij uitstek waarop zij hun ego onder controle hadden gekregen. Ook in het verhaal van Ish Ait Hamou speelt dit element een belangrijke rol. Fysieke training door gevechtsport of dansen kan dus een weg zijn voor een mens om helemaal zichzelf te worden, ego en angsten de bezweren en innerlijke kracht te ontketenen.
Empty your mind, become like water, become the cup.
Maar hoe dan?
Op pagina 1017 van het gigantische boek (zie vorige blog) lees ik dat action meditation de basis vormt voor de martial arts. Het is niet de weg van de monnik, maar die van de spiritual warrior.
Before Action, return to stillness. From Stillness, go into action. The way of the warrior is watchful alertness: altertness in action, alertness in stillness, watchful in motion, watchful in meditation.
The mind of the warrior is ever awake, alert, watchful, watching inwardly (thoughts, desires, feelings) and outwardly (actions, plans, purposes, people and events).
En dit is hoe de training werkt:
"Sit ... with your eyes closed, calmly watch what goes on in your mind, in your body and the environment... Your awareness is passive, choiceless, non-judgemental; it is simply being aware of everything.
Stand... take hold of your weapon. Hold it in front of you. Practice mindfulness as above. What difference does it make to have your weapon in your hand?
Execute slow physical movements while practicing mindfulness as above. What difference does it make to your mindfulness?
In the next exercise, you practice fast movements. Can you still be aware, in the state of mindfulness?
In the last stage you practice mindfulness with your weapon moving fast, swiftly, precisely. Can you still be completely in the state of mindfulness?
Dan ben je nu ben je nu zoals Bruce Lee het bedoelt, vormloos, leeg, één en onverwoestbaar.
Heilzaam
Nadien kocht ik, net zoals iedereen in de zaal, al Ish Ait Hamou's boeken, wat bewijst dat een open, wat naïeve houding geen commerciële zelfmoord hoeft te zijn maar eerder een aanrader en ik ben niet bedrogen uitgekomen want heb ik intussen met 'Als je iemand verliest die je niet kan verliezen' een van de mooiste moderne sprookjes van de eeuw gelezen.
Het hart, het lichaam en het verstand op een lijn zien staan, een mens volledig verbonden zien met het grotere geheel, het lichaam fit en scherp en het ego stevig aan de leiband, iets mooiers, iets heilzamers bestaat er niet voor mij en elke keer ziet het er eenvoudig uit, maar toch is het ook best nog zeldzaam. Dat is denk ik de reden waarom ik zover gereden ben die avond, om live en van dichtbij een mens te zien die altijd en overal, helemaal zichzelf is.
Wil jij ook op een lijn geraken met jezelf? Boksen, martial arts of dansen kan ik je niet leren, maar in mijn benadering is er wel veel aandacht voor zowel lichaam, geest als hart. Kom langs en proef van wat actiegerichte persoonlijke en spirituele ontwikkeling voor jou kan doen, voor je werksituatie, voor je relaties. Ik sta voor een op jouw maat gesneden aanpak die ook jou helemaal jezelf laat worden!
Met dank aan allen die mij deze periode inspireerden, mij meenamen om iets interessants te zien en me eraan herinnerden wat een fantastische film Finding Nemo eigenlijk wel is.
Kristien De Wolf
Personal Business Coaching & Life Counseling
Reacties welkom! kristien.dewolf@mypersonalcoach.be